Ziemiaństwo polskie

Ziemianie w potocznym rozumieniu byli posiadaczami lub dzierżawcami majątków ziemskich o powierzchni ponad 50 lub 100 ha, w zależności od regionu kraju. W większości wywodzili się ze stanu szlacheckiego i byli potomkami dawnych rycerzy, którzy za swoją służbę otrzymali jeszcze w średniowieczu ziemię od władców. Z czasem ich głównym źródłem utrzymania stało się rolnictwo. Wiele majątków znajdowało się w posiadaniu jednej rodziny przez kilka pokoleń, a niekiedy (choć znacznie rzadziej) przez kilkaset lat. W XIX w. do polskiego środowiska ziemiańskiego zaczęli dołączać zamożni przedstawiciele — pochodzenia polskiego i obcego — mieszczaństwa i wolnych zawodów. Przez zakup majątków ziemskich lub poprzez zawierane małżeństwa nowi przedstawiciele szybko wtapiali się w środowisko „starych” ziemian o szlacheckim rodowodzie.

Liczebność ziemian w II Rzeczypospolitej Polskiej szacuje się na mniej więcej 110 tys. osób, czyli 0,36 proc. ludności państwa. Ziemianie byli postrzegani przez ogół społeczeństwa jako elita narodu i sami się za taką uważali.